آه از انسان که چون شود سوی پست

هیچ چیزش نمی شود پابست

ور شود سوی اوج ، شاه شود

برتر از آفتاب و ماه شود

گه به عین الحیات گیرد جا

گه شود شوم تر ز مرگ فجا

نیکنامی عزیزتر چیزی است

فرخ آن کو به نیکنامی زیست

مرد بدنام مایهٔ ننگ است

زان سبب سوی ننگش آهنگ است

دشمن مردمان به سر و علن

کز چه دارند مردمش دشمن

آن که اندر زمانه شد بدنام

طشت رسوائیش فتاد از بام

نیکنامی بر او حرام شود

دشمن مرد نیکنام شود

هرکه را نیک یافت بد خواند

تا بد خویشتن بپوشاند

این همه ظلم و جور و بدعت ها

وین بدآموزی و شناعت ها

زادهٔ فکر این گروه بود

کآدمیزاد از آن ستوه بود

به خطایی که کرده از این پیش

خلق را ساخته است دشمن خویش

وز سر عجب و نخوت و پندار

نگشوده لبی به استغفار

بلکه هنجار بدتری گیرد

صفت کوری وکری گیرد

پی پامال کردن یک بد

می کند صد بدی ز فرط خرد!

این چنین کس، سزای نفرین است

بدترینی که گفته اند این است !

هیچ نشنیده نکته ای ز اصحاب

هیچ ناخوانده صفحه ای زکتاب

خوب و بد را به پای نفع برد

هرچه نفعی نداشت بد شمرد

خویش را شیر شرزه انگارد

خلق را صید خویش پندارد

جود را عجز می شمارد او

وز چنین عجز عار دارد او

گر فلوسی به کس دهد روزی

هست ازآن فلس بر دلش سوزی

تا ازو پس نگیرد آن انعام

نشود سوزش دلش آرام

آن چنان دست آز بوسیده

که به عباس دوس دوسیده

خویشتن را ز فرط جهل و جنون

خوانده گه پطر وگاه ناپلئون

لیک اندر عمل ز خوی درشت

دست ضحاک را ببسته به پشت

در سیاست ز فرط کین و لجاج

گوی سبقت ربوده از حجاج

محوکرده به خنجر خون ریز

نام تیمور و شهرت چنگیز

خوانده از جهل و قلت مایه

خلق را طفل و خویش را دایه

دایه ای مهربان تر از مادر

که بریده است کودکان را سر

گلوی شیرخواره بفشرده

عرضشان برده، مالشان خورده

همه چشمش به مال همسایه است

وای طفلی کش این سبع دایه است

متجددنما و کهنه پرست

بی رقم ، قوشچی و بی می، مست

گویی از ملت و خدا و نماز

گوید این ژاژها به دور انداز

کهنه شد دین وکهنه نیست به کار

دهر نو شد تو نیز چیز نو آر

گویی از چیزهای نو آن است

که جماعت سزای احسان است

هست کشور چو پیکری هشیار

عضوش این توده مردم بسیار

بدبودهرچه خلق بدبیند

برگزیده است آنچه بگزیند

کار مردم به دست مردم نه

کار مردم به دست مردم به

چون شنید این ، ره دگر پوید

از علی ولی سخن گوید

گوید از کینه در حق اجماع

که همج اا خواندشان علی و ر عاع اا

مردمان را همج خطاب کند

جاهل و گول و کج حساب کند

خویش را از علی گرفته قیاس

فرق ننهاده فربهی ز آماس

ای علی ناشده مکن دغلی

منگر خلق را به چشم علی

آن که غالی اا خداش پندارد

با تو بسیار فرق ها دارد

اوست شیر خدای عزوجل

توسگ کیستی ؟ جناب اجل

تو علی نیستی معاویه هم

وان یزید درون ه

کاندو بودند مهتران عرب

صاحب علم و جود وفضل و ادب

تو یکی ملحد بداندیشی

دشمن خلق و عاشق خوبشی

نه شرف بوی کرده ای نه گهر

نه پدر دیده ای و نه مادر

زادهٔ فتنه ای و فتنه نهاد

فتنه بر خوبش گشته ای ، فریاد!